به خاک اندر قفای دل به هر سبزی مرا خشک است

 که هر چشمه بشد سنگ و سر رود هم چنین خاک

 است.

 کجا کردم جفا ای دل که خشکیدی ز بی ابری

 کجا رفتست مرا اینک همان رود و همان باران

 به گورستان همی گور را کنند انبوه ز خاکستر

  اگر چه خاک باشد آن ولی اندوه کند بستر

 نشیند بر بر سینه     

 به هر کام و به هر کینه 

 به مرگ خوش خاکستر

 به بخت ما ولی خواب است حال ماست خاکستر

  کجا آید مرا مرگم  نمی دانم ولی شاید

   به شنزار دل ما هم بروید شبنم و شبنم

   که گل را ساقه اش شاید کند تیغ تر شبنم